Праблема адоранасці час ад часу становіцца актуальнай для кожнага. Камусьці дадзены талент ад прыроды, а хто-то спрабуе развіць у сабе нейкія навыкі. Калі не развіваць у сабе тыя якасці, што дала прырода, можна «пахаваць» свой талент. Сумна, калі людзі не выкарыстоўваюць увесь свой унутраны патэнцыял, у той час як хто-то можа толькі марыць пра гэта.
Адоранасць мяркуе такое спалучэнне здольнасцяў і ўменняў, ад якога залежыць паспяховасць якой-небудзь дзейнасці чалавека. Яна дае магчымасць для дасягнення выніку, але ў прамой залежнасці ад яе ён не знаходзіцца.
Можна вылучыць наступныя віды адоранасці:
- мастацкая адоранасць. Мяркуе наяўнасць таленту ў галіне музыкі, жывапісу, архітэктуры, акцёрскага майстэрства;
- інтэлектуальная адоранасць. Асаблівасць людзей без працы запамінаць інфармацыю, спасцігаць любыя навукі;
- творчая або крэатыўная. Уменне ствараць нешта новае, бачыць нестандартныя вобразы, думаць не так, як усе;
- сацыяльная адоранасць заключаецца ў здольнасці ўсталёўваць кантакт з навакольнымі людзьмі, будаваць канструктыўныя адносіны.
У псіхалогіі прыродная адоранасць - гэта «зародкі» здольнасцяў, якія з цягам часу набываюць дынаміку свайго развіцця. Першапачаткова чалавеку даецца нейкі «матэрыял», з якім і над якім неабходна ў далейшым працаваць. Да прыкладу, калі чалавеку дадзены голас і слых, але пры гэтым ён не будзе займацца вакалам, то з часам можна пазбавіцца гэтага дару. Часцяком, чалавек не шануе таго, што падарыла прырода. Людзі перанакіроўваюць свае намаганні, не выкарыстоўваюць і не заўважаюць тое, што ў іх ёсць. У сталым узросце знаходзяць зусім іншую сьцежку, аднак у старасці могуць распачаць спробы «ўваскрэсіць» забыты талент і цалкам растварыцца ў адпаведным занятку.